HERŞEY İÇİN ARTIK ÇOK GEÇTİ…
Lise yıllarında çağla adında bir kıza daha okul başlar başlamaz vurulmuştum.belki sewgi denen bir şey yoktu ortada ama benim ondan hoşlandığım bir gerçekti.bir türlü ona açılacak cesareti kendimde bulamadım.hep onun bir tepki vermesini bekledim.birinci sınıfın ikinci dönemine geldiğimizde artık yavaş yavaş hislerimi belli etmeye başladım.anladım ki oda bana karşı bişeyler hissediyordu.ama sanki bir şeylerden kaçıyordu.sebebini bir türlü öğrenememiştim.günler geçtikçe birbirimize daha yakın davranmaya başlamıştık.aradan 2 yıl geçmişti ve biz hala açılamamıştık.her arkadaş ortamında bizi birbirimize yakıştırıyolardı.biz ise utancımızdan yerin dibine giriyorduk.hemen yanaklarımız kızarıyordu.bir ara açılmaya karar verdim.ama yemyeşil gözlerine baktığımda sanki vucudumdaki kan dolaşımı 2 kat artıyordu.herşeyi zamana bırakmaya karar verdim.hep zamanı gelince açılırım.zaman en iyi ilaçtır diyodum.ama zaman bizi birleştireceği yerde
soğutmaya başlamıştı.okulların kapanmasına çok bir zaman kalmıştı.ben kendime söz verdim.okulların kapandığı ilk gün ona sewgimi ilan edecektim.ama araya giren baz<ı kendini bilmezler bizi birbirimize düşman etti.okul bitti artık hiç birbirimizi göremeyecektik.ben olayo gurur meselesi yapıp barışma gereği bile duymadım.yaz tatilinde ona telefon edip hislerimi soylemek istedim ama o kadar içine kapanık biriydim ki telefonda onun sesini duyduğumda dilim dolaşıyor konuşamadan telefonu kapatıyordum.bir sabah telefonum çaldı.en yakın arkadaşı ağlamaklı bir ses tonuyla çağlayı trafik kazasında kaybettik dedi.o an sanki dünyanın sonu gelmişti.hemen kaza yerine gittim.çağlam yanan arabada kül olmuştu.elini sımsıkı kapatmış avucunun içindeki fotoğrafın yanmasına izin vermemişti.fotoğraf toplu çekilmiş bir sınıf fotoğrafıydı ve beni kalemle daire içine almıştı.bu acı bana bir şey öğretti.seni seviyorum sözcüğünü hiç sakınmamayı….geçde olsa söylüyorum işte…seni seviyorum çağla